| rdfs:comment
| - Harlem stride piano, stride piano nebo jen stride je jazzový hudební styl, který se vyvinul z ragtimu. Levá ruka hraje většinou basový tón, oktávu, decimu na těžké době a akord na době lehké. Často se také využívá přerušovaného basu, tedy přesunutí akordu či basového tónu na jinou dobu. Na rozdíl od ragtimu se ve stride pianu využívá více okrajových částí klaviatury, skoky v levé ruce jsou větší a i předpoklady pro hru jsou náročnější (ve stridu je téměř výhradně používána decima – kupříkladu roztažení levé ruky od C1 do E2). Stride je možné hrát v rychlém tempu, tak rovněž i v pomalém, bluesovém tempu. Stride piano představuje vrchol hraní na piano v jazzové hudbě. (cs)
- L'stride piano és un estil pianístic de jazz, que es va desenvolupar en els anys 1920, i que també sol denominar-se "Harlem stride", "stride" o "estil Harlem", a causa que el seu lloc de gènesi i desenvolupament va ser el barri de Harlem (Nova York). (ca)
- El stride piano es un estilo pianístico de jazz, que se desarrolló en los años 1920, y que también suele denominarse "Harlem stride", "stride" o "estilo Harlem", debido a que su lugar de génesis y desarrollo fue el barrio de Harlem (Nueva York). (es)
- Le piano stride ou Harlem stride est un style de piano jazz apparu à Harlem vers 1919. Hérité du ragtime, dont il tire ses bases, le stride utilise beaucoup plus d'improvisation que son prédécesseur et se base sur le rythme du swing. C'est un style assez difficile à maîtriser : la main gauche saute typiquement entre une note basse et un accord pour établir la pulsation et le fondement harmonique ; la main droite improvise des éléments mélodiques rapides et syncopés. Le stride, au même titre que le jazz en général, puise toute son essence dans la musique blues ce qui le distingue du ragtime ou du novelty piano. (fr)
- Stride jazz piano, often shortened to stride, is a jazz piano style that arose from ragtime players. Prominent stride pianists include James P. Johnson, Willie "the Lion" Smith, Fats Waller, Luckey Roberts, Mrs Mills and Mary Lou Williams. (en)
- L'Harlem Stride Piano o Stride Piano (comunemente abbreviato a stride) è uno stile piano jazz che è stato sviluppato nelle grandi città della East Coast degli Stati Uniti, soprattutto New York, durante gli anni 1920 e 1930. La mano sinistra suona tipicamente un quattro quarti con una singola nota in chiave di basso, con intervalli di nona, settima e decima sul primo e terzo battito e un accordo sul secondo e quarto battito. Di tanto in tanto questo schema è invertito ponendo l'accordo sul battere e la nota di basso sul levare. (it)
- Stride (stride piano) – jazzowy styl gry na fortepianie, utrzymanej w metrum czteromiarowym, charakteryzujący się naprzemiennością granego lewą ręką na raz i trzy basu, a na dwa i cztery - akordu. Nazwa pochodzi od angielskiego słowa to stride - maszerować, kroczyć w odniesieniu do ruchów lewej ręki pianisty na klawiaturze instrumentu. Technika ta powstała w Harlemie podczas I wojny światowej. Stylu tego używali w swojej grze , James P. Johnson, , czy Fats Waller. (pl)
- Stride piano ou Harlem Stride Piano é um estilo de jazz piano desenvolvido nas grandes cidades da Costa Leste dos Estados Unidos, principalmente Nova York, durante os anos 1920 e 1930. Nesse estilo, a mão esquerda toca um pulso de quatro batidas com uma única nota de baixo (nota mais baixa de um acorde), com intervalos de oitava, sétima maior ou , na primeira e na terceira batidas, e um acorde na segunda e quarta batidas. Eventualmente, esse padrão é invertido, colocando-se o acorde na primeira batida do compasso e a(s) nota(s) de baixo na última batida do compasso anterior. Diferentemente do ragtime, popularizado por Scott Joplin, no stride a mão esquerda muitas vezes salta distâncias maiores no teclado, e o pianista toca em uma variedade maior de tempos, com maior ênfase na improvisação. (pt)
- Страйд — техніка гри на фортепіано, пов'язана з партією лівої руки джазового піаніста, де постійно чергуються басові звуки на першій та третій долях з вищими акордами на другій та четвертій долях чотиридольного розміру. Повна назва — Harlem Stride, що дослівно перекладається як «Гарлемський крокуючий», серед музикантів також є поширеною назва "крокуюче піаніно". Техніка прийшла у джаз з регтайму і є типовою для піаністів гарлемського джазу 1930-х рр. Страйд також іноді використовують піаністи сучасного джазу. (uk)
- Stride-Piano ist ein Solo-Klavierstil aus der Frühzeit des Jazz. Er geht auf den Ragtime zurück, ist im Gegensatz zu diesem aber nicht komponiert, sondern größtenteils improvisiert. Er wurde um 1920 als „Harlem Stride piano“ von Pionieren wie James P. Johnson und Willie The Lion Smith in Harlem kreiert und von Fats Waller zum vorherrschenden Stil des Swing weiterentwickelt. Art Tatum, als eine Art Vollender des Stils, spielte oft Passagen, die die Dezimen im Bass in Viertelnoten laufen ließen, und verzichtete dabei ganz auf die abwechselnden Akkorde. (de)
- Paŝa pianludado aŭ paŝa piano estas solo-pianostilo el la frua tempo de ĵazo. Ĝi reiras sur la ragtimon, estas male al tiu ne komponita, sed plejparte improvizata. Ĝin kreis proks. 1920 kiel „Harlem Stride piano“ pioniroj kiel James P. Johnson kaj en Harlemo, kaj Fats Waller pluevoluigis ĝin kiel reganta stilo de svingo. Je paŝa pianludado la maldekstra mano transprenas la funkcion de baso kaj harmonio, frapante alterne oktojn (aŭ eĉ dektojn) en la malalta kaj akordojn en la meza registroj, dum kiam la dekstra mano sur tio ludas resp. improvizas melodion. (eo)
- Страйд (полное название англ. Harlem Stride Piano, что значит «гарлемский шагающий») — джазовый фортепианный стиль, развившийся в основном из рэгтайма, в который были добавлены элементы классической фортепианной музыки — арпеджио, гаммы и др. Стиль страйд возник в Гарлеме и Манхэттене во время Первой мировой войны. Его возникновение связано с тем, что пианисты должны были исполнять музыку каждую ночь, что требовало вносить разнообразие в монотонные рэгтаймы и превращать их в более виртуозные произведения. Со временем пианисты страйда стали аранжировать подобным образом практически любую популярную мелодию своего времени, превращая её в джазовое произведение, хотя ещё в 1920-е годы подобный стиль назывался скорее «рэгтайм», чем «страйд» или «джаз». (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)