| rdfs:comment
| - Polytonalita je vztah k několika tonálním centrům současně. Hudební proud je složen z více samostatných tonálních pásem, vzájemně oddělených výškovou polohou, zvukovou barvou apod. Při polytonalitě tedy souzní dvě nebo více tónin současně (např. když v komorní skladbě hraje každý nástroj v jiné tónině). Nejjednodušším případem je bitonalita - současný průběh dvou tonalit. (cs)
- Polytonalität ist die Überlagerung mehrerer Tonarten. So verwendet z. B. Igor Strawinsky in Le Sacre du Printemps Akkorde, die sich aus Es-Dur und E-Dur zusammensetzen. Auch bei Darius Milhaud ist die Polytonalität ein häufiges Stilmittel. Bei der gleichzeitigen Verwendung von zwei Tonarten spricht man von Bitonalität. (de)
- Plurtonaleco estas la supertavoligo de pluraj tonaloj. Ekzemple Igor Stravinski uzis en "Le Sacre du Printemps" akordojn, kiuj kunmetiĝas el D-maĵoro kaj E#-maĵoro. je samtempa uzado de du tonaloj oni diras dutonaleco. (eo)
- Tréith cheoil ina n-úsáidtear dhá ghléas, nó níos mó, ag an am céanna. Mar shampla, i dTerzetto Holst (Tríréad, 1924) scríobhadh na páirteanna don fhliúit, an t-óbó is an vióla i 3 ghléas difriúil. (ga)
- Polytonality (also polyharmony) is the musical use of more than one key simultaneously. Bitonality is the use of only two different keys at the same time. Polyvalence or polyvalency is the use of more than one harmonic function, from the same key, at the same time. Some examples of bitonality superimpose fully harmonized sections of music in different keys. (en)
- 多調（たちょう）は、同じ楽曲の同じ時間に異なった調が同時に演奏された状態。またそのことを意図した作曲法。ポリトーナル（polytonal）とも呼ばれる（これは形容詞形）。旋法を用いる場合はポリモード（polymode）と呼ばれる。 この技法によってポリフォニー的音楽が更に立体的になったり、半音などで同時に同じ旋律などを奏することによって鋭さと共に「暈し」の手法を入れることができる利点がある。 複数の声部を持つピアノ音楽では歴史も古く、ショパンの初期のポロネーズ（第13番）にも既に認められる。さらに古い例では、モーツァルトの『音楽の冗談』がある。 ちなみに、異なる調性が2つの場合には特に「複調」という言葉が使われる。多調音楽といっても実際には複調であることが多く、3つ以上の調性が使われることは複調にくらべて少ない。 (ja)
- Политона́льность (от греч. πολυ- и тональность) в гармонии — одновременное звучание двух или более тональностей. Условие политональности — тональная автономность каждого слоя полиструктуры, когда отчётливо слышатся одновременно две реализации тонального тяготения сразу к двум (или более) тональным центрам. (ru)
- La politonalidad es el uso musical de más de una tonalidad simultáneamente. En el caso de dos voces de diferente tonalidad al mismo tiempo recibe el nombre de bitonalidad. Un ejemplo bien conocido, y no poco controvertido, es la fanfarria al inicio del segunda escena del ballet Petrushka de Ígor Stravinski. El primer clarinete toca una melodía que usa las notas del acorde de Do mayor, mientras que el segundo clarinete toca una variante de la misma melodía usando las notas del acorde de Fa sostenido mayor: Otro conocido ejemplo de politonalidad es Una broma musical, de Wolfgang Amadeus Mozart. (es)
- Nella teoria musicale, la politonalità è l'uso contemporaneo di più tonalità in una composizione musicale. In particolare, la bitonalità è la sovrapposizione di due tonalità distinte. Politonalità nello scherzo musicale di Mozart, usata per effetto comico. Esempi di politonalità antecedenti al XX secolo, come Battaglia di Heinrich Ignaz Franz Biber (1673) e Uno scherzo musicale di Wolfgang Amadeus Mozart (1787), tendono a impiegare questa tecnica compositiva solamente per effetti programmatici, parodistici o comici. (it)
- La polytonalité est un procédé compositionnel apparu à la fin du XIXe siècle supposant la simultanéité à l’audition de deux ou plusieurs éléments musicaux appartenant chacun à une tonalité différente ou du moins se rapportant à ce concept dans un sens assez large : diatonies ou échelles modales plus ou moins défectives, accords parfaits ou classés. Les compositeurs usant de ce procédé ne l’ayant pas fait pour renouveler le système tonal classique mais pour développer les recherches contrapuntiques et harmoniques propres au premier XXe siècle, le terme « polypolarité » semblerait donc parfois plus approprié pour définir la démarche propre aux auteurs dits « polytonaux ». La polytonalité peut logiquement s’exprimer harmoniquement – ce que l’on nomme « polyharmonie » – et contrapuntiquement – (fr)
- Polytonaliteit of ook wel pluritonaliteit of multitonaliteit is een muziekterm uit de muziektheorie. In een polytonaal stuk ervaart de luisteraar het gelijktijdig samengaan van twee (bitonaliteit) of meer verschillende toonsoorten en/of toonaarden. Bij de term toonaard focussen we op de specifieke grondtoon waarop de toonsoort is gebouwd. Bijvoorbeeld G majeur is de toonsoort majeur op de grondtoon g, C majeur op de grondtoon c. Polytonaliteit komt veel voor in de 20e-eeuwse muziek en ontstond uit de splitsing van complexe harmoniek. (nl)
- Politonalność – technika kompozytorska polegająca na jednoczesnym stosowaniu dwóch (bitonalność) lub kilku tonacji lub trybów w różnych głosach. W jazzie znana także jako „upper structure”. Struktury bitonalne stosował m.in. Béla Bartók w Bagatelach (1908), Igor Strawinski w Pietruszce (1911) i Siergiej Prokofjew w Sarkazmach (1912–1914). Bardziej złożoną politonalność można znaleźć u Karola Szymanowskiego w finale I Kwartetu smyczkowego op. 37 (1917), w którym zestawił tonację C-dur, As-dur, Fis-dur i A-dur. (pl)
- Polytonal är en beteckning för musik där mer än en tonalitet uppträder samtidigt. Som regel brukar man anse att minst en andra tonart ska vara tydligt etablerad. I det enklaste och vanligaste faller handlar det om två tonarter och då används även beteckningen . Mer avancerad polytonalitet förekommer också men ju fler tonarter som uppträder tillsammans desto svårare blir det att urskilja de ingående tonarterna och intrycket av musiken närmar sig atonalitet. Polytonal musik uppträder från början av 1900-talet och framåt. (sv)
- Політональність в гармонії — одночасне звучання двох або більше тональностей. Умова політональності — тональна автономність кожного шару поліструктури, коли чітко чуються одночасно дві реалізації тонального тяжіння відразу до двох (або більше) тональних центрів. Поєднання двох акордів як частин єдиного цілого дає не політональність, а поліакорд (як, наприклад, в знаменитому «акорді Петрушки» І. Ф. Стравінського, де поєднуються акорди C-dur і Fis-dur). Поєднання двох різних за складом ладових звукорядів ніяк не політональність, а (як, наприклад, в «Єврейському танці» ). (uk)
|
.png)
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)