| rdfs:comment
| - L'escola metòdica és una de les grans escoles de medicina del món grecollatí, essent les altres dues l'escola dogmàtica i l'escola empírica. Molts dels textos metòdics s'han perdut, i només romanen fragments o discussions entre practicants de diferents escoles (també anomenades sectes) que permeten reconstruir-ne les principals teories. (ca)
- Methodiker (abgeleitet von griechisch μέθοδός = wissenschaftliche Behandlung eines Gegenstandes) nannten sich Anhänger einer medizinischen Lehre, die vom 1. Jahrhundert v. Chr. an von griechischen Ärzten im römischen Reich entwickelt und praktiziert wurde. Die Methodiker-Schule war neben der dogmatischen Schule der hippokratischen Tradition und der Empiriker-Schule eine der Hauptströmungen der antiken Medizin. Von Vertretern der auf der Humoralpathologie (Säftelehre) beruhenden hippokratischen Medizin wurden die aus ihrer Sicht stark vereinfachte Lehren und Heilmethoden abgelehnt. (de)
- كانت المدرسة المنهجية في الطب واحدةً من المدارس التي سادت في بلاد الإغريق و الرومان القديمتين و ما كان يتبعهما من بلاد (سوريا, مصر...الخ). ظهرت المدرسة المنهجية على السّاحة الطبيّة ردّاً على المدرستين التجريبيّة (الأمبريقية) و العقائديّة (الدوغمائية). في حين ظلت أصول المدرسة المنهجية مسألةً مثيرةً للجدل, فإن عقائدها بقيت موثقةً بصورةٍ حسنة. أشار سيكستوس إمبيريكوس إلى الأرضية المشتركة التي تجمع المدرسة المنهجية مع مذهب البيرونية الفلسفي, حيث «اتّبعته و أخذت كل ما هو نافع فيه». (ar)
- The Methodic school of medicine (Methodics, Methodists, or Methodici, Greek: Μεθοδικοί) was a school of medicine in ancient Greece and Rome. The Methodic school arose in reaction to both the Empiric school and the Dogmatic school (sometimes referred to as the Rationalist school). While the exact origins of the Methodic school are shrouded in some controversy, its doctrines are fairly well documented. Sextus Empiricus points to the school's common ground with Pyrrhonism, in that it “follow[s] the appearances and take[s] from these whatever seems expedient.” (en)
- L'école méthodique fut une école médicale de la Rome Antique, souvent qualifiée de « secte méthodiste ou méthodique », qui mettait l'accent sur l'observation des malades, à la recherche de points communs permettant de classer les maladies, et par là d'instaurer un même traitement pour un même groupe de maladies ; plutôt que sur les cas individuels et les particularités de chaque patient. Ce méthodisme médical apparait vers le IIe siècle av.J.C et se termine dans l'Antiquité tardive. Un méthodisme ou néo-méthodisme médical réapparait à la Renaissance pour prendre fin au début du XIXe siècle. (fr)
- La escuela metódica de la medicina ( metodista, o Methodici, en idioma griego : Μεθοδικοί) era una antigua escuela de medicina en la antigua Grecia y Roma basada en el atomismo de Demócrito introducida por Temisón de Laodicea, discípulo de Asclepíades de Bitinia, y . "Su fundamento teórico se basab en la idea de que todo proceso patológico tiene su origen en la dilatación o contracción de los sistemas o tedidos que componen el cuerpo humano". La escuela metódica surgió en reacción tanto a la escuela empírica como a la escuela dogmática —a veces conocida como la escuela racionalista—. Si bien los orígenes exactos de la escuela metodista están envueltos en cierta controversia, sus doctrinas están bastante bien documentadas. Sexto Empírico apunta al terreno común de la escuela con Pirrón, (es)
- Metodycy, szkoła metodyków – nurt starożytnej medycyny. Za założyciela tejże szkoły uważa się Asklepiadesa, żyjącego na przełomie II i I wieku przed naszą erą. Jej przedstawicielem był też Soran z Efezu, którego prace ginekologiczne ukształtowały tę dziedzinę medycyny do czasów nowożytnych. Szkoła metodyczna, jako skupiająca się na trwałych elementach ciała, bywa określana jako patologia solidarna, w opozycji do patologii humoralnej czy . Stosunkowo popularna w medycynie rzymskiej, pozostawała jednak na drugim planie, ustępując szkole humoralnej. Jej pewne ożywienie nastąpiło we Włoszech w XVII w. i dało początek , czyli medycynie odwołującej się do biofizyki. (pl)
|
| has abstract
| - L'escola metòdica és una de les grans escoles de medicina del món grecollatí, essent les altres dues l'escola dogmàtica i l'escola empírica. Molts dels textos metòdics s'han perdut, i només romanen fragments o discussions entre practicants de diferents escoles (també anomenades sectes) que permeten reconstruir-ne les principals teories. (ca)
- Methodiker (abgeleitet von griechisch μέθοδός = wissenschaftliche Behandlung eines Gegenstandes) nannten sich Anhänger einer medizinischen Lehre, die vom 1. Jahrhundert v. Chr. an von griechischen Ärzten im römischen Reich entwickelt und praktiziert wurde. Die Methodiker-Schule war neben der dogmatischen Schule der hippokratischen Tradition und der Empiriker-Schule eine der Hauptströmungen der antiken Medizin. Von Vertretern der auf der Humoralpathologie (Säftelehre) beruhenden hippokratischen Medizin wurden die aus ihrer Sicht stark vereinfachte Lehren und Heilmethoden abgelehnt. (de)
- كانت المدرسة المنهجية في الطب واحدةً من المدارس التي سادت في بلاد الإغريق و الرومان القديمتين و ما كان يتبعهما من بلاد (سوريا, مصر...الخ). ظهرت المدرسة المنهجية على السّاحة الطبيّة ردّاً على المدرستين التجريبيّة (الأمبريقية) و العقائديّة (الدوغمائية). في حين ظلت أصول المدرسة المنهجية مسألةً مثيرةً للجدل, فإن عقائدها بقيت موثقةً بصورةٍ حسنة. أشار سيكستوس إمبيريكوس إلى الأرضية المشتركة التي تجمع المدرسة المنهجية مع مذهب البيرونية الفلسفي, حيث «اتّبعته و أخذت كل ما هو نافع فيه». (ar)
- La escuela metódica de la medicina ( metodista, o Methodici, en idioma griego : Μεθοδικοί) era una antigua escuela de medicina en la antigua Grecia y Roma basada en el atomismo de Demócrito introducida por Temisón de Laodicea, discípulo de Asclepíades de Bitinia, y . "Su fundamento teórico se basab en la idea de que todo proceso patológico tiene su origen en la dilatación o contracción de los sistemas o tedidos que componen el cuerpo humano". La escuela metódica surgió en reacción tanto a la escuela empírica como a la escuela dogmática —a veces conocida como la escuela racionalista—. Si bien los orígenes exactos de la escuela metodista están envueltos en cierta controversia, sus doctrinas están bastante bien documentadas. Sexto Empírico apunta al terreno común de la escuela con Pirrón, en que «sigue[s] las apariencias y toma[s] de estas lo que parece conveniente». (es)
- The Methodic school of medicine (Methodics, Methodists, or Methodici, Greek: Μεθοδικοί) was a school of medicine in ancient Greece and Rome. The Methodic school arose in reaction to both the Empiric school and the Dogmatic school (sometimes referred to as the Rationalist school). While the exact origins of the Methodic school are shrouded in some controversy, its doctrines are fairly well documented. Sextus Empiricus points to the school's common ground with Pyrrhonism, in that it “follow[s] the appearances and take[s] from these whatever seems expedient.” (en)
- L'école méthodique fut une école médicale de la Rome Antique, souvent qualifiée de « secte méthodiste ou méthodique », qui mettait l'accent sur l'observation des malades, à la recherche de points communs permettant de classer les maladies, et par là d'instaurer un même traitement pour un même groupe de maladies ; plutôt que sur les cas individuels et les particularités de chaque patient. Ce méthodisme médical apparait vers le IIe siècle av.J.C et se termine dans l'Antiquité tardive. Un méthodisme ou néo-méthodisme médical réapparait à la Renaissance pour prendre fin au début du XIXe siècle. (fr)
- Metodycy, szkoła metodyków – nurt starożytnej medycyny. Za założyciela tejże szkoły uważa się Asklepiadesa, żyjącego na przełomie II i I wieku przed naszą erą. Jej przedstawicielem był też Soran z Efezu, którego prace ginekologiczne ukształtowały tę dziedzinę medycyny do czasów nowożytnych. Szkoła metodyczna, jako skupiająca się na trwałych elementach ciała, bywa określana jako patologia solidarna, w opozycji do patologii humoralnej czy . Stosunkowo popularna w medycynie rzymskiej, pozostawała jednak na drugim planie, ustępując szkole humoralnej. Jej pewne ożywienie nastąpiło we Włoszech w XVII w. i dało początek , czyli medycynie odwołującej się do biofizyki. Kierunek ten nie przywiązywał wagi do tradycji, jak też do teorii. W koncepcjach teoretycznych upatrywali czegoś, co odwraca uwagę lekarzy od tego, na czym polega ich praca, od opracowywania nowych, skutecznych metod terapeutycznych. Pomimo tego metodycy przyjmowali pewną teoretyczną koncepcję anatomii i fizjologii. W przeciwieństwie do szkoły hippokratejskiej, wyznającej teorię humoralną przypisującą ważną rolę rozkładowi cieczy w organizmie, metodycy widzieli w tym miejscu ciała stałe, wchodzące ze sobą w różne interakcje, więzi integracyjne. W ten sposób nawiązywali do atomizmu. Zdaniem Asklepiadesa, w porach pomiędzy zbudowanymi z atomów tkanek swobodnie poruszają się inne atomy, a źródłem chorób miały być zaburzenia tego ruchu. Ciała te mogą być w różnych stanach. Z jednej strony wyróżniono stan naprężenia, twardości, wiązany z bólem i zapaleniem. Z drugiej strony był stan rozluźnienia ciała, wiązany z wydzielaniem płynów. Pomiędzy nimi wprowadzono jeszcze stan mieszany. W pojedynczej chorobie te wszystkie stany mogą występować obok siebie. Stan zwężenia porów wynikający z napięcia (status strictus) miał blokować przepływ atomów płynów fizjologicznych, wywołując choroby ostre z bladością, zaparciem, zesztywnieniem. Stan ich nadmiernego rozszerzenia wynikający ze zwiotczenia (status laxus) miał powodować przesiąkanie płynów do tkanek i choroby przewlekłe z gorączką, potami, biegunką itp. Metodycy zalecali leczenie na zasadzie przeciwieństw. Tak więc stan naprężenia leczony być może środkami rozluźniającymi oraz pobytem w jasnym i ciepłym pomieszczeniu. W stanie rozluźnienia zalecano zaś środki ściągające oraz pobyt w pomieszczeniu ciemnym i chłodnym. Oprócz tego metodycy stosowali w leczeniu spacery, biegi, jazdę konną, pływanie, śpiew, grę w piłkę, czytanie na głos, ćwiczenia bierne, kąpiele w wodzie chłodnej bądź ciepłej, w tym w wodzie mineralnej i kąpiele morskie, masaż, w tym masaż wodny, gorący piasek, pikantny pokarm, okłady, bańki. Stosowano też różne substancje lecznicze, które wcierano w skórę, plastry z dziegciem czy gorczycą, wdychano też pary wód mineralnych czy też wyziewy ziemi, wykorzystywano ziołolecznictwo. Do wywoływania wymiotów stosowano ciemiężycę, rzodkiew. Nie różnicowano jednak metod ze względu na konkretną chorobę, stosowano w każdej podobne metody, niewielkie tylko wprowadzając modyfikacje. W praktyce środki lecznicze sprowadzały się do dwóch grup: przeczyszczających (laxantium) na status strictus i (adstringentium) tj. powstrzymujących krwawienie i wysuszających, na status laxus. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)