| rdfs:comment
| - Kaiwhekea is an extinct genus of plesiosaur from the Late Cretaceous (Maastrichtian age) of what is now New Zealand. (en)
- Kaiwhekea katiki Kaiwhekea Vue d'artiste de Kaiwhekea avec comparaison par rapport à la taille d'un humain. Genre † Kaiwhekea (d) & (d), 2002, monotypique Espèce † Kaiwhekea katikiCruickshank & Fordyce, 2002, espèce type Kaiwhekea est un genre éteint de plésiosaures du Crétacé supérieur vivant dans ce qui est aujourd'hui la Nouvelle-Zélande. L'espèce type est Kaiwhekea katiki et, en 2022, le genre est resté monotypique. (fr)
- La kaiwhekea (Kaiwhekea katiki) è un rettile marino estinto, appartenente al gruppo dei plesiosauri. Visse nel Cretaceo superiore (Maastrichtiano, circa 70 milioni di anni fa), e i suoi resti sono stati ritrovati in Nuova Zelanda. (it)
- Kaiwhekea katiki (лат.) — вымерший вид рептилий, живший на нашей планете в эпоху позднего мелового периода. (ru)
- Kaiwhekea (Maori: „Kalmarfresser“, kai = „Nahrung“, whekea = „Kalmar“) ist ein Plesiosaurier aus der Oberkreide Neuseelands. Die fossilen Überreste der einzigen bekannten Art Kaiwhekea katiki wurden im Schluffstein nordwestlich des Shag Point/Matakaea in der Region Otago auf der Südinsel gefunden. Die Gesteinsschicht ist etwa 70 bis 69 Millionen Jahre alt (Unteres Maastrichtium). Der Fundort lag zur Zeit der Oberkreide in der Nähe des südlichen Polarkreises. Das Fossil ist ein fast vollständiges Skelett mit Schädel, das zudem artikuliert (im anatomischen Verbund) erhalten ist. (de)
- Kaiwhekea es un extinto género de plesiosaurio del Cretácico superior, en lo que hoy es Nueva Zelanda. La especie tipo, Kaiwhekea katiki, fue descrita por primera vez por Arthur Cruickshank y Ewan Fordyce en 2002. Kaiwhekea medía aproximadamente 7 metros de largo y vivió alrededor de 69-70 millones de años. El único ejemplar conocido, encontrado en la , está casi completo, y se exhibe en el Museo de Otago en Dunedin, Nueva Zelanda. (es)
- Kaiwhekea – rodzaj plezjozaura. Skamieniałości nieznanego nauce zwierzęcia odnaleziono w Nowej Zelandii, na Wyspie Południowej, niedaleko brzegu w okolicy Otago, na północ od ujścia rzeki . Skrywały je wcześniej skały formacji , mułowce jej dolnej do środkowej części, w warstwach belemnitów hector i bruzdnic granulatum. Datuje się je na górny haumur, od cenomanu do mastrychtu, najpewniej około 70-69 milionów lat, a więc mastrycht. Odkryty okaz obejmował szkielet wraz z dużą (62 cm długości) czaszką o charakterystycznej głębokiej kości jarzmowej. Połowa szczęki liczy przynajmniej 43 zęby, w tym 7 przedszczękowych (więcej niż u jej krewniaków), połowa żuchwy 42. Nie różnią się między sobą, są smukłe, nieznacznie zakrzywione, nie stwierdza się na nich istotnych guzków. Zachowały się połącze (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)