| rdfs:comment
| - 子音韻（しいんいん、子韻、Consonance）は主に詩で使われる押韻の一種で、強勢がある複数の音節で同じ末子音を繰り返すが母音は異なるものをいう。広義には、子音の繰り返しをすべて含む。 頭韻は、語の最初の子音の繰り返しであり、子音韻とは異なる。子音韻では語の中のどの位置でも良いが、一般に語の最後に来る。
* Few flocked to the fight. この文は頭韻である。語の最初の f が繰り返されている。一方、
* All mammals named Sam are clammy. この文は子音韻である。語の中で m という子音が繰り返されている。 語の最後の子音が同じである子音韻を特に半韻と呼ぶ。 歯擦音を用いた子音韻を特に歯擦音韻 (sibilance) と呼ぶ。例えばエドガー・アラン・ポーの『大鴉』で以下の歯擦音韻が使われている。
* And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain ただし、この句では ur の類韻も含んでいる。 現代のヒップホップ・ミュージックの中にも子音韻が見られる。
* Rap rejects my tape deck, ejects projectile/Whether jew or gentile I rank top percentile. - フージーズ 『Zealots』 (ja)
- Konsonans, musikaliskt intervall, harmoni eller ackord som av flertalet människor upplevs som välljudande. Motsatsen är dissonans. (sv)
- En música, la consonància és la qualitat sonora d'un interval o d'un acord que produeix un efecte de repòs o d'afirmació a causa de la fusió dels sons que el constitueixen. El terme consonància (del llatí comsonare=consonància) s'aplica a una harmonia, acord, o interval considerat com estable, en contraposició a la dissonància (del llatí dissonare=dissonància) que es considera inestable (o temporal, transitori). (ca)
- La vorto kunsonantaĵo aŭ konsonanco (de lat. con = „kun, kune“ kaj sonare = „soni“) estas en la muziko nomo por bel- aŭ kunsonaj intervaloj kaj akordoj, kiujn oni sentas ripozaj kaj ne dissolvendaj. La aŭdo perceptas plimalpli konscie ankaŭ la supratonaron de ĉiu tono. Ju pli simpla kaj harmonia la osciloproporcio de du tonoj, des pli belsona la orelo eksentas la rezultan intervalon. Klasike oni taksas la kunsonantaĵojn kiel
* perfektaj kunsonantaĵoj (primo, kvinto kaj oktavo) kaj
* malperfektaj kunsonantaĵoj (granda kaj eta tercio, randa kaj eta seksto). (eo)
- En música, la consonancia (eufonía) es una noción subjetiva según la cual se consideran ciertos intervalos musicales menos tensos que otros. En oposición a este concepto, está el de disonancia, que se usa para referirse a intervalos que se consideran más tensos que otros. Según la Real Academia Española, consonancia es la "cualidad de aquellos sonidos que, oídos simultáneamente, producen efecto agradable." (es)
- En musique, une consonance (lit. : sonner ensemble, ant. : dissonance) est une combinaison de sons, tels un accord ou un intervalle, perçue comme agréable à l'oreille. La consonance d'un intervalle en tant que phénomène acoustique est liée à la pureté de cet intervalle, qui peut être défini par l'absence de battement audible ou par la correspondance des harmoniques des deux sons formant l'intervalle (rapports de fréquences simples). La notion de consonance en tant que phénomène musical est relative : elle diffère selon les cultures, les époques et le contexte musical. (fr)
- Consonant (Fr.) betekent in de muziek gelijkluidend, samenklinkend. Doordat de frequenties van de samenstellende tonen bij consonanten zich als eenvoudige gehele getallen verhouden, treedt tussen hun harmonischen weinig interferentie op, wat door ons gehoor als aangenaam of rustig wordt ervaren. Een consonant interval is een combinatie van twee tonen, die op zichzelf een volkomen en bevredigend effect opleveren, dat wil zeggen, die niet noodzakelijkerwijs behoeft te worden gevolgd door een andere combinatie. Consonantie bij drieklanken: Consonantie bij vierklanken zoals septiemakkoorden: (nl)
- Konsonans (łac. consonans) – interwał uważany za zgodnie (przyjemnie) brzmiący. Jest to współbrzmienie (konsonans harmoniczny) lub następstwo (konsonans melodyczny) przynajmniej dwóch dźwięków, które słuchowo jest odczuwane jako zgodne. Wszystkie interwały zwiększone bądź zmniejszone, mogące enharmonicznie przypominać konsonanse, należą do dysonansów. Podział konsonansów i dysonansów wg Helmholtza: (pl)
- Консона́нс (від лат. consonantia — гармонія, співзвуччя) — звучання, яке сприймається як благозвучне, узгоджене поєднання звуків в одночассі. В сучасній теорії музики до консонансів відносяться такі інтервали:пріма, мала та велика терції, кварта, квінта, мала та велика сексти та октава. Коефіцієнт збігів має, зокрема, наступні значення для деяких інтервалів (в порядку зниження консонантності): Протилежністю консонансу є дисонанс. (uk)
|
| has abstract
| - En música, la consonància és la qualitat sonora d'un interval o d'un acord que produeix un efecte de repòs o d'afirmació a causa de la fusió dels sons que el constitueixen. El terme consonància (del llatí comsonare=consonància) s'aplica a una harmonia, acord, o interval considerat com estable, en contraposició a la dissonància (del llatí dissonare=dissonància) que es considera inestable (o temporal, transitori). En la música tonal es consideren intervals consonants l'octava, la quinta i la quarta justes, i també les terceres i les sextes majors i menors. Els acords consonants són l'acord major i l'acord menor. (ca)
- La vorto kunsonantaĵo aŭ konsonanco (de lat. con = „kun, kune“ kaj sonare = „soni“) estas en la muziko nomo por bel- aŭ kunsonaj intervaloj kaj akordoj, kiujn oni sentas ripozaj kaj ne dissolvendaj. La aŭdo perceptas plimalpli konscie ankaŭ la supratonaron de ĉiu tono. Ju pli simpla kaj harmonia la osciloproporcio de du tonoj, des pli belsona la orelo eksentas la rezultan intervalon. El fizika vidpunkto du tonoj estas des pli kunsonantaj (belsonaj), ju pli harmonias iliaj suprotonoj. Tio koncernas intervalojn kun kiel eble plej simplaj nombroproporcioj, ekz. la oktavo (2:1), la kvinto, (3:2) kaj la kvarto (4:3). Tiajn simplajn nombroproporciojn la pitagoranoj ankaŭ nomis belajn geometriajn proporciojn. Klasike oni taksas la kunsonantaĵojn kiel
* perfektaj kunsonantaĵoj (primo, kvinto kaj oktavo) kaj
* malperfektaj kunsonantaĵoj (granda kaj eta tercio, randa kaj eta seksto). La sento por kunsonantaĵoj diferencas laŭ la diferencaj homoj, kulturoj kaj epokoj. Dum kiam la mezepokano sentis nur la intervalojn , kvinto kaj kvarto kiel belsonaj, dum la renesanco oni ekŝatis ankaŭ la terciojn kaj sekstojn. Aparte la percepto de la kvarto ŝanĝiĝis: kion en la mezepokanoj konsideris kiel kunsonantaĵon, do tutajn ĥoralojn kun paralelaj kvartoj, jam en la baroka epoko estis (depende de la harmonia kunteksto) dissonanta (vd. apoĝaturo). Ĵazulo sentas aron da akordoj kiel belsona, kvankam tiuj ĉi enhavas ofte serion da dissonantaj intervaloj, ekz. la grandan septimon. Ankaŭ la ĉina kvintonismo kaj la barataj laŭas la harmonisciencajn regulojn. Ĝis la mezepoko oni uzis nur haromiojn, kiuj sekvas la regulojn de la nombroj 1, 2, 3 kaj 4. Kun la tercio aliĝis la nombro 5. Ankaŭ sintezajn sonojn, ekz. generitaj per ringmodemo, oni povus senti kiel belajn. En la kompozicio, aparte en la historia kontrapunkto kaj la harmoniscienco, la kunsonado aŭ dissonado de intervalo estas same grava kiel je taktoj la akcentataj kaj malakcentataj tempoj. Atentendas, ke la fizikteoria deduktado baziĝas sur kultura specialkazo, nome tiu de la unudimensiaj oscililoj, alkiuj plimalpli apartenas la kutimas muzikiloj. Je ĝenerale oscilivaj aĵoj (platoj, bastonoj, membranoj, sonoriloj ktp.) ekestas partotonoj je pli komplika maniero, ne plu ekzistas "supratonoj" laŭ entjeraj proporcioj. Pro tio en ĉi tiuj kazoj la aliflanke kunsonantaj intervaloj povas dissoni. (eo)
- En música, la consonancia (eufonía) es una noción subjetiva según la cual se consideran ciertos intervalos musicales menos tensos que otros. En oposición a este concepto, está el de disonancia, que se usa para referirse a intervalos que se consideran más tensos que otros. Según la Real Academia Española, consonancia es la "cualidad de aquellos sonidos que, oídos simultáneamente, producen efecto agradable." Hoy en día se aceptan como consonancias los intervalos de unísono, tercera menor, tercera mayor, cuarta justa, quinta justa, sexta menor, sexta mayor y octava. También se consideran consonantes los intervalos compuestos que derivan de estos. Algunas clasificaciones dividen las consonancias en perfectas (octavas, quintas y cuartas justas) e imperfectas (terceras y sextas). (es)
- En musique, une consonance (lit. : sonner ensemble, ant. : dissonance) est une combinaison de sons, tels un accord ou un intervalle, perçue comme agréable à l'oreille. La consonance d'un intervalle en tant que phénomène acoustique est liée à la pureté de cet intervalle, qui peut être défini par l'absence de battement audible ou par la correspondance des harmoniques des deux sons formant l'intervalle (rapports de fréquences simples). La notion de consonance en tant que phénomène musical est relative : elle diffère selon les cultures, les époques et le contexte musical. De cette notion originelle découlent :
* des théories de composition musicale ;
* des questions de justesse d'intonation musicale, qui concernent les intervalles mélodiques et la justesse harmonique ;
* les systèmes d'accordage des instruments de musique. (fr)
- 子音韻（しいんいん、子韻、Consonance）は主に詩で使われる押韻の一種で、強勢がある複数の音節で同じ末子音を繰り返すが母音は異なるものをいう。広義には、子音の繰り返しをすべて含む。 頭韻は、語の最初の子音の繰り返しであり、子音韻とは異なる。子音韻では語の中のどの位置でも良いが、一般に語の最後に来る。
* Few flocked to the fight. この文は頭韻である。語の最初の f が繰り返されている。一方、
* All mammals named Sam are clammy. この文は子音韻である。語の中で m という子音が繰り返されている。 語の最後の子音が同じである子音韻を特に半韻と呼ぶ。 歯擦音を用いた子音韻を特に歯擦音韻 (sibilance) と呼ぶ。例えばエドガー・アラン・ポーの『大鴉』で以下の歯擦音韻が使われている。
* And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain ただし、この句では ur の類韻も含んでいる。 現代のヒップホップ・ミュージックの中にも子音韻が見られる。
* Rap rejects my tape deck, ejects projectile/Whether jew or gentile I rank top percentile. - フージーズ 『Zealots』 (ja)
- Consonant (Fr.) betekent in de muziek gelijkluidend, samenklinkend. Doordat de frequenties van de samenstellende tonen bij consonanten zich als eenvoudige gehele getallen verhouden, treedt tussen hun harmonischen weinig interferentie op, wat door ons gehoor als aangenaam of rustig wordt ervaren. Een consonant interval is een combinatie van twee tonen, die op zichzelf een volkomen en bevredigend effect opleveren, dat wil zeggen, die niet noodzakelijkerwijs behoeft te worden gevolgd door een andere combinatie. Een dissonant (niet samenklinkend) is het tegendeel van een consonant. Een dissonant wordt in een compositie meestal gevolgd door een consonant. Dit geeft de luisteraar een gevoel van spanning en oplossing in de harmonie. Consonantie bij intervallen: (tussen haakjes de frequentieverhoudingen in de reine stemming)
* Volkomen consonant zijn de reine prime (1:1), het rein octaaf (1:2), de reine kwint (2:3) en de reine kwart (3:4).
* Onvolkomen consonant worden genoemd de grote en kleine tertsen (4:5 en 5:6) en sexten (3:5 en 5:8).
* Dissonant zijn de grote en kleine secundes (8:9 of 9:10, en 15:16) en septiemen (8:15, en 9:16 of 5:9) en de overmatige kwart/verminderde kwint.
* Dissonant zijn ook vele overmatige en verminderde intervallen.
* Het meest consonant is de reine prime, het meest dissonant is de kleine none. De overige intervallen zijn stapsgewijs te rangschikken al naargelang de mate van consonantie of dissonantie. Consonantie bij drieklanken:
* In een drieklank bestaan drie intervallen; de consonantie van een drieklank is afhankelijk van de intervallen waaruit hij bestaat.
* Consonant zijn de majeur (grote) en mineur (kleine) drieklanken.
* Dissonant zijn de overige drieklanken (zij missen een reine kwint). Consonantie bij vierklanken zoals septiemakkoorden:
* In een septiemakkoord (een opstapeling van drie tertsen) zijn 6 intervallen aanwezig; de consonantie van een septiemakkoord is afhankelijk van de intervallen waaruit hij bestaat.
* Consonant zijn de majeur (grote) en mineur (kleine) septiemakkoorden.
* Dissonant zijn de overige septiemakkoorden.
* Septiemakkoorden zijn in het algemeen dissonanter dan drieklanken. Binnen een opeenvolging van louter drieklanken wordt een 'an sich' consonant septiemakkoord meestal als dissonant ervaren. Opvattingsdissonant:Binnen een bepaalde muzikale context kunnen dissonanten optreden, die akoestisch consonant zijn, maar niettemin in deze context dissoneren. Dit verschijnsel heet opvattingsdissonant (bijvoorbeeld: de tweede omkering van de majeur (grote) en mineur (kleine) drieklanken). (nl)
- Konsonans (łac. consonans) – interwał uważany za zgodnie (przyjemnie) brzmiący. Jest to współbrzmienie (konsonans harmoniczny) lub następstwo (konsonans melodyczny) przynajmniej dwóch dźwięków, które słuchowo jest odczuwane jako zgodne. Wszystkie interwały zwiększone bądź zmniejszone, mogące enharmonicznie przypominać konsonanse, należą do dysonansów. Na początku konsonansem nazywane były jedynie interwały czyste: pryma, kwarta, kwinta i oktawa. Dopiero harmonia klasyczna za konsonanse uznała również interwały małej i wielkiej tercji oraz małej i wielkiej seksty. W związku z tym interwały czyste nazywane są konsonansami doskonałymi – w przeciwieństwie do interwałów tercji i seksty, które noszą nazwę konsonansów niedoskonałych. Pojęcie konsonansu w coraz swobodniejszym podejściu do harmonii w muzyce współczesnej jest nadal rozszerzane, chociaż nie jest do końca jednoznacznie zdefiniowane. Podział konsonansów i dysonansów wg Helmholtza:
* konsonanse absolutne – dudnienia nie występują w ogóle
* pryma czysta (1:1), oktawa czysta (2:1)
* konsonanse doskonałe – dudnienia istnieją, ale są niesłyszalne
* kwinta czysta (3:2), kwarta czysta (4:3)
* konsonanse średnie – dudnienia istnieją, ale są słabo słyszalne
* seksta wielka (5:3), tercja wielka (5:4)
* konsonanse niedoskonałe – dudnienia są silne, jednak nie dominują we współbrzmieniu
* tercja mała (6:5), seksta mała (8:5)
* dysonanse – dudnienia dominują
* wszystkie pozostałe interwały oktawy (pl)
- Konsonans, musikaliskt intervall, harmoni eller ackord som av flertalet människor upplevs som välljudande. Motsatsen är dissonans. (sv)
- Консона́нс (від лат. consonantia — гармонія, співзвуччя) — звучання, яке сприймається як благозвучне, узгоджене поєднання звуків в одночассі. В сучасній теорії музики до консонансів відносяться такі інтервали:пріма, мала та велика терції, кварта, квінта, мала та велика сексти та октава. З точки зору акустики, консонансом є співзвуччя, співвідношення частот звукових коливань тонів якого є відношенням невеликих чисел, наприклад — квінта, або — велика терція (у натуральному строї, не в рівномірно-темперованому). Музичні звуки крім основного тону мають як правило гармонічні обертони. У консонансів деякі обертони звучать в унісон. Консонантність може бути кількісно визначена як доля спектральних компонентів, що збігаються, до загальної кількості спектральних компонентів, що діють на рецептор, тобто . Коефіцієнт збігів має, зокрема, наступні значення для деяких інтервалів (в порядку зниження консонантності): Протилежністю консонансу є дисонанс. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)